Bu ders, Sâmiha Ayverdi’nin eserlerinde mûsikînin edebî ve kültürel bir bellek unsuru olarak nasıl işlendiğini tartışır. Ayverdi, mûsikîyi yalnızca bir estetik alan değil, aynı zamanda hatırlama, duygu terbiyesi ve manevî yoğunlaşmanın dili olarak kurgular. Oturum, roman ve denemelerden seçilmiş pasajlarda mûsikî tasvirlerini çözümler; makam seyrinin, usûl düzeninin ve icra pratiklerinin edebî anlatıyla nasıl birleştiğini gösterir. Dinleme örnekleriyle desteklenen sunum, Ayverdi’nin mûsikîyi medeniyetin taşıyıcı değerleri arasında nasıl konumlandırdığını ortaya koyar.

Ayrıca, mûsikînin toplumsal mekânlarda — semâî kahvelerinde, ramazan gecelerinde, ev içi meşk ortamlarında — nasıl bir süreklilik sağladığı örneklerle ele alınır. Ayverdi’nin mûsikîyi hem gündelik hayatın zevkleriyle hem de irfan geleneğinin derinlikleriyle buluşturan yaklaşımı, kültür tarihinin katmanlarını görünür kılar. Bu çerçevede mûsikî, hem bireysel bir duyarlılık hem de toplumsal bir hafıza biçimi olarak okunur.